En Zalimcesidir Beklemek

Tren istasyonun önünde ki bankta yaşlı bir teyze oturuyordu. Gözleri öyle dalgındı ki biri dokunsa gözyaşlarına boğulacak gibiydi. uzaktan seyrettim öylece bir vakit, sonra yanına gitmek istedim. teyze otura  bilirmiyim tabiîkide evladım bu banklar hep misafir kabul eder kim bilir kaç kişiyi misafir etmiştir onlar hiç yorulmaz misafir ağırlamaktan tren istasyonun önünden geçip sonsuza doğru uzanan rayların ardında takılı kalmıştı teyzenin gözleri sanki sonzulukta birini bekler gibiydi.  Birden  düşüncelere boğuldum bende onun gibi kaç kişi bekleyecektim senelerce aylarca günlerce anlarca içimde buruk bir acı hissettim bir tren geliyordu istasyona teyzenin gözlerinden belli oluyordu heyecanı evet heyecanlanmıştı acaba dedim yeni mi bekliyordu birini bu ilk heyecan mıydı sanmıyorum.  senelerle birlikte daha da mı büyüyordu bu heyecan bilemedim tren istasyonda durmuş birileri koştururcasına iniyordu trenden analı babalı çocuklu derken bir yaşlı amca indi trenden işte dedim o olmalı yaşlı teyzenin gözleri kalabalıkları bir elek gibi eliyordu yaşlı amca bize doğru gelirken buldu dedim o olmalı beklediği bu sefer geldi sanırım… yaşlı adam bizi hiç görmemişçesine yanımızdan geçti içim acıdı  olmadı dedim, yinemi giden gelmedi… tren hızla ayrıldı gardan başka yerlere yetişmek başka bekleyenleri beklenenlerle kavuşturmak için yaşlı teyzeye baktım giden trenin ardından sonsuzluğa dalmıştı gözleri teyze dedim başı hafifce yana düştü…